Ο Μικρόν ο Πρίγκιπας

Αέτσ’ πα επέμ’να μαναχός. Μετά καν’νάν ‘κ’ επόρ’να να συντζώνω δύο λόγια. Ούσπου έρθεν εύρε με κ’ η αναποδία απέσ’ ‘ς ση μέσ’ τ’ ερημίας, απέσ’ ‘ς σ’ άοικον τη Σαχάραν. Ας ατότε κιάν’ πάνε έξ χρόνο… Κάτ’ ετσακώθεν απέσ’ ‘ς ση μεχανήν τ’ αερόπλανονος ιμ’. Κ’ εγώ να είμαι μαναχός, να μη έν’ ολόερα ιμή Θεού! Θέλω ‘Κί Θέλω επέρα την απόφασην να ογρασεύω και διορθώνω τη ζεμίαν. Γιά Θα εζήν’να γιά Θα επεθάν’να, απέσ’ς σο γουμψαλένον τ’ έρημον το μέρος, άλλο μινκίν’κ’ έτον! Το καλόν, είχα νε ρόν με τ’ εμέν. Άμαν ατό πα ‘κ’ έτον πολλά. Εκανε ίτον για οχτώ ημέρας απάν’ αφκά. Το πρώτον τη βραδήν έπεσα κά απάν’ ‘ς σο γούμ, άρον τον άθρωπον το χάται’ς σην μέσεν τη Θάλασσας απάν’ς σ’ έναν σα-νιδόπον. Σύναυγα κάτ’ άρον όρωμαν εγνέφ’σε με. “Ετον έναν αγνgιρ’ λα-λόπον. – Πολλά παρακαλώ σε, ζωγράφ’σον για τ’ εμέν έναν αρνόπον. – Ντό είπες; – Ζωγράφ’σον για τ’ εμέν έναν αρνόπον. Ελάγγεψα κ’ εσ’κώθα λες κ’ εντώκε με αστροπελέκ’. “Ετριψα τ’ ομμάτα μ, ετέρεσα καλά καλά κ’ είδα έναν κάτ’ αγνόν μικρίκον άθρωπον. Ατός πα ετέρ’νε με απέσ’ ‘ς σην πίστ’! Εγρίβωσα ξαν’ τ’ ομμάτα μ’ κ’ ετέρεσα το Θάμαν! “Εμ’νε και πολλά μακρά ας σον κόσμον, πολλά μακρά ας σ’ αθρώπ’ς… Άμαν, ατός αθρωπίτσος’κ’ εφαίνουτον να μη εξέρ’ πού έν ‘κ’ έτον χαμένος. Νέ αποθαμένος έτον ας σην νεγκασίαν νέ ας σην πείναν νέ ας σην δίφαν και νέ ας σον φόγον. ‘Κί αμοίαζεν άρον τα χάταλα το χάν’νταν και φοούνταν μακρά ας σ’ αθρώπ’ς κι ας σον κόσμον. “Ετον αλλέτικος!